Ons bedrijf zit in een bedrijfsverzamelgebouw. Daar hebben we jaren geleden bewust voor gekozen zodat expertise altijd voorhanden is. Worstel je met een offertetekst? De buurman van een paar deuren verderop is een kei in commerciële teksten. Ben je toe aan nieuwe fotografie voor op je website? Er is altijd wel iemand in de buurt die een goede fotograaf kent. Nee, in een bedrijfsverzamelgebouw zit je nooit om contacten verlegen en worden je buren vanzelf je collega’s.
Een paar weken geleden was het tijd voor onze nieuwjaarsbijeenkomst. Iedereen wenste elkaar goede zaken toe en er werden weer flink wat tips uitgewisseld. Over belastingvoordelen, de mkb-winstvrijstelling en startersaftrek… Ach ja, u kent het wellicht: ondernemers onder elkaar. Net voordat ik voor tien jaar aan kennis de deur uit wilde lopen, kwam ik een van mijn buurmannen tegen. Wij wensten elkaar het beste voor 2018 en raakten nog even met elkaar aan de praat. Nieuwsgierig naar wat hij eigenlijk deed, vertelde hij me dat hij als IT’er op een tijdelijke klus zat. Het bedrijf waarvoor hij werkt, is gespecialiseerd in het implementeren van een CRM systeem. Eén waarmee organisaties hun klanten eenvoudig kunnen beheren doordat iedere medewerker klantinformatie kan inzien op een gemeenschappelijk platform. “Interessant werk,” zei ik. “Mwoh,” gaf hij me terug.
Hij vertelde me dat het eerste deel, het implementeren en op maat maken van het CRM, nog wel uitdagend is. “Maar, vervolgde hij, we zijn nu al weken bezig met het overzetten van personalia en eerdere klantcontacten van het oude in het nieuwe klantsysteem. We moeten alle data zelf handmatig invoeren en we zijn nog niet eens op de helft! Om moedeloos van te worden…” Ik keek hem begripvol aan en vroeg hem: “Jij bent IT’er en kent verschillende programmeertalen, toch?” “Ja, hoezo?” Ik vervolgde: “Dan word je waarschijnlijk uitgedaagd door inhoudelijke klussen en zit je niet te wachten op meer repeterend werk waarbij je uiterst nauwkeurig moet werken?” “Niet bepaald nee,” antwoordde hij vermoeid.
“Mag ik je een brutale vraag stellen?” vroeg ik hem op de man af. “Wat vraagt jouw werkgever aan tarief voor jou?” Hij keek me enigszins gegeneerd aan en zei aarzelend: “Ik weet eerlijk gezegd alleen wat ik zelf verdien, het exacte tarief weet ik niet, maar…..” “…In ieder geval meer dan 100 euro per uur,” viel ik hem enigszins plagerig in de reden. “Ja, dat denk ik zeker,” knikte hij me toe.
Die avond reed ik terug naar huis en dacht ik na over het einde van ons gesprek. Ik vertelde hem over mijn werk en dat ons team gespecialiseerd is in het verwerken en controleren van gegevens. Dat onze mensen getraind worden, testen moeten afleggen om continue snelheid, kwaliteit en betrouwbaarheid te garanderen. En dat dat vraagt om veel investeren. Ik geloof dat ik hem kon overtuigen van het feit dat data-entry echt een vak is waar onze medewerkers trots op zijn. Het meest keek hij nog op van het scherpe tarief dat wij voor onze diensten vragen. Ik gaf hem mijn kaartje en werd afgelopen woensdag gebeld door zijn manager.
Ik geloof oprecht dat de IT’er blij is dat zijn manager met ons in zee gaat. Zo wordt hij weer in zijn kracht gezet en kan hij aan de slag met de inhoud die hij echt leuk vindt. Uiteraard ben ik blij met de opdracht en mijn opdrachtgever met de grote kosten die hij bespaart door mijn medewerkers in te zetten voor de dataverwerking in plaats van zijn dure IT’ers. Eind goed al goed. Al blijf ik me soms verbazen over de denkwijze van sommige ondernemers. Echte winst behaal je vaak door verder te kijken en expertise in te huren die je niet in huis hebt. In ieder geval meer dan met een belastingvoordeeltje of startersaftrek…
